آخر تمدن‌ها و امپراتوری‌های فضایی را چطور می‌شود ساخت، وقتی چنین محدودیتی داریم؟

به همین خاطر بوده است که هر کدام به صورت ظریفی این محدودیت را نقض کرده‌اند، مثلا با چیزی به نام جهش‌های فضایی و رفتن به فرافضا.

اما جالب است بدانید که داشنمندانی هم پیدا شده‌اند که خیلی دوست دارند، راه‌هایی برای گریز از این محدودیت پیدا کنند.

یک دانشمند فیزیک نظری مکزیکی به نام میگونل الکوییر ، نخستین شخصی بود که مفهومی به نام موتورهای محرک یا درایو های الکوییر را مطرح کرد، درایوی که فضای روبرویش را منقبض و فضای پشت سرش را منبسط می‌کند. فضاپیما در موج ایجاد شده، در داخل یک فضای مسطح می‌تواند در این صورت با سرعت بیشتر از نور هم حرکت بکند.

این مفهوم تا حالا کاملا یک چیز کاملا نظری بود، اما به تازگی ناسا به آن علاقه‌مند شده است و قصد دارد در نخستین گام با شیوه‌های اینفرومتری یا تداخل‌سنجی، تشخیص بدهد که چنین آشفتگی‌های فضایی واقعا اتفاق می‌افتند یا نه.

جیمز هیل و بر کاکس از دانشگاه آدلاید هم مقاله‌ای منتشر کرده‌اند و از نظر ریاضی مسئله را ببرسی کرده‌اند.

فعلا همه چیز در مراحل حدس و گمان‌های اولیه است، ایده داریو الکوبیر شامل فضاپیمایی است به شکل توپ فوتبال آمریکایی که حلقه بزرگی دور آن را احاطه کرده است.این حلقه که می‌باید از ماده‌ای نامتعارف ساخته شده باشد و باعث پیچ و تاب خوردن فضا-زمان پیرامون فضاپیما شود که ناحیه‌ای از فضای منقبض شده را روبروی سفینه و فضای منبسط شده را در پشت آن به وجود می آورد. ضمنا، خود فضاپیما داخل حبابی از فضا-زمان مسطح که اصلا پیچ و تاب برنداشته، می‌ماند.

تنها مشکل این است که در بررسی های قبلی تخمین زده شده که راندن «پیچ و تابی» حداقل به انرژی معادل جرم-انرژی سیاره مشتری نیاز دارد! اما اخیرا وایت محاسبه کرده که اگر شکل حلقه‌ای که به دور فضاپیما می‌گردد به جای یک حلقه مسطح به شکل یک دونات گرد باشد، چه اتفاقی می افتد. او به این نتیجه رسید که در این صورت انرژی مورد نیاز راندن پیچ و تابی میتواند توسط جرمی به اندازه فضاپیمای وویجر یک ناسا که در سال ۱۹۷۷ پرتاب شد، تأمین شود. افزون بر این وایت کشف کرد که اگر بتوان شدت پیچ و تاب فضا را به مرور زمان به نوسان درآورد، انرژی مورد نیاز حتی از این هم کمتر می‌شود.

جالب است بدانید که خود الکوبیر تأیید کرده است که ایده این درایو را از سریال پیشتازان فضا گرفته است!